ODGOVOR NA ŠUBHU I OPTUŽBU ZAŠTO SE POSLANIK, sallallahu alehji ve sellem, OŽENIO SA MALOLJETNOM AIŠOM, radijallahu anha

Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, je oženio Aišu, radijallahu anha, kada je imala šest (ili sedam) godina a prišao joj u postelji kada je imala devet (ili deset) godina. Ovo je prenešeno u vjerodostojnim hadisima Buharijinog i Muslimovog Sahiha.

Obični musliman sasvim normalno i prirodno prihvata sve ono što je došlo od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Jer on je onaj koji nam tumači Allahovu vjeru, on je bio Kur'an koji hoda po zemlji i on je bio bezgriješan u prenošenju Allahove vjere. Da je u bilo čemu od prenošenja i tumačenja vjere pogriješio i postupio suprotno onome što Allah traži i naređuje Allah bi ga u tome ukorio.

Pa kao što muslimani sasvim normalno prihvataju i razumiju da se kamenuje udata ili oženjena osoba koja počini zinaluk ili da se ubija onaj ko se odmetne (postane murted) od vjere, a sve ovo je došlo od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, a nije spomenuto u Kur'anu, tako isto prihvataju udaju Aiše, radijallahu anha, prije punoljetnosti, jer u čemu je razlika.

Sa druge strane, Allah nam naređuje da slijedimo ono sa čime nam dođe Njegov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem. “Ono što vam Poslanik dā – to uzmite, a ono što vam zabrani – ostavite” (El-Hašr 7).

“Vi u Allahovom Poslaniku imate divan uzor za onoga koji se nada Allahovoj milosti i nagradi na onome svijetu” (El-Ahzab 21).

“Budite pokorni Allahu i Njegovom poslaniku” (El-Enfal 1,2 i 46, El-Mudžadele 13).

Za muslimane je sunnet, tj. ono što je radio, rekao i prešutio njihov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, izvor vjere, odnosno iz njegovih postupaka se crpe vjerski propisi. Uzvišeni Allah im je naredio da ga slijede i budu mu pokorni u svemu sa čime dođe od vjere. Svejedno mogli oni dokučiti mudrost određenih propisa ili ne. Oko ovih stvari kod muslimana nema razilaženja.

Konkretno iz njegove ženidbe sa Aišom, radijallahu anha, prije nego je postala punoljetna je nastao šerijatski propis dozvole staratelju (ocu i slično) da uda svoju kćerku prije punoljetnosti a da ne traži njen pristanak i dozvolu. Jer je tako postupio Ebu Bekr, radijallahu anhu, kada je udao Aišu, radijallahu anha, za Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. A što joj je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, prišao u devetoj godini to je zato što je tada postala punoljetna. Iz toga su učenjaci izvukli zaključak da žena može biti punoljetna čak i u tim godinama te da se već od tih godina za ženu mogu vezati određeni propisi. Oko razumijevanja svega ovoga jedan obični musliman uopće ne bi trebao da ima problema i nejasnoća.

Problem nastaje kod onih koji posmatraju i analiziraju postupke Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, ili propise islama uopćeno, iz ugla svetonazora, pogleda, kriterija vrednovanja i principa Zapada ili neke druge filozofije gledanja na svijet. Pa ako Zapadni kriterij vrednovanja smatra ženidbu maloljetnice pedofilijom onda se malodušnici i neznalice od strane muslimana, koji su inače opčinjeni zapadnom “kulturom i civilizacijom”, nađu u nedoumici kako da to opravdaju i pojasne.

Pa onda pribjegavaju oprobanom sistemu samoodbrane da to sve pripišu arapskim običajima a ne islamu kao što rade i sa nikabom (pokrivanja lica žene), ili nešto slično tome. Što naravno ne pije vode kod zapadnih kritičara islama. Umjesto toga oni trebaju da istraže ispravno tumačenje ovog pitanja i njemu sličnih, da pročitaju kako to tumače islamski učenjaci od početka islama do dana današnjeg te nakon toga jasno i otvoreno kažu: ovo je naša vjera jedina koju Allah priznaje i prihvata pa makar to bilo mrsko kjafirima. Ve billahi tevfik.